Në pjesën e Torahut të kësaj jave, njeriu mëson një parim shumë të rëndësishëm. A keni qenë ndonjëherë në nevojë dhe a jeni lutur që Zoti ta shumëfishonte atë që keni dhe të plotësonte nevojën tuaj? Ka shumë shembuj të kësaj që po themi në Shkrim. Një nga të preferuarat e mia është gruaja që kishte nevojë për para dhe profeti i tha asaj të mblidhte shumë enë dhe të derdhte atë pak vaj që kishte në të gjitha enët e mbledhura. Kështu bëri ajo dhe vaji nuk mbaroi derisa të gjitha enët u mbushën (Shihni 2 Mbretërve kapitulli 4). Edhe pse Perëndia me të vërtetë e shumëfishon atë që ka për ne, ka një mënyrë tjetër në të cilën Ai plotëson nevojat.

Një nga kohët më të mrekullueshme në historinë e Izraelit ishin ato dyzet vjet në shkretëtirë. Unë kam qenë në shkretëtirat e Paranit dhe Tzinit, ku Izraeli kaloi shumë kohë gjatë atyre dyzet viteve dhe është e kam parë me sytë e mi që Toka  nuk kishte burime për të siguruar për një grup aq të madh njerëzish. Të gjithë e dimë se Zoti u dha njerëzve manën. Fjala hebraike për manën është מן “mahn”. Disa dijetarë thonë se kjo fjalë lidhet me fjalën hebraike מה që do të thotë “çfarë” në lidhje me faktin se Bijtë e Izraelit nuk e kuptuan se çfarë ishte kjo në fillim.

Ka një interpretim të dytë, dhe atë që unë besoj se është më i mirë, për kuptimin e fjalës hebraike nga e cila rrjedh mana. Të gjithë e dimë se mana është një ushqim qiellor. Edhe pse ishte e hollë dhe pa shije dhe nuk dukej shumë ushqyese, ajo i mbajti njerëzit gjatë atyre dyzet viteve. Një nga fjalët hebraike për ushqimin është מזון. Sipas komentatorit të famshëm rabin, Rashi, fjala mana është vetëm një shkurtim i kësaj fjale (מזון në מן). Mrekullia këtu është se Zoti i mbajti njerëzit duke siguruar shumë më pak nga sa kishin pritur njerëzit. Me fjalë të tjera, njeriu nuk duhet të lutet gjithmonë për më shumë për të përmbushur nevojat e tij, por t’i kërkojë Perëndisë që t’ju mbështesë me më pak.

Më kujtohet një miku im i cili ishte i thyer dhe i uritur. Ishte në një moment të jetës së tij që ai ishte i vetmuar dhe nuk kishte kujt t’i drejtohej për ndihmë, përveç Yeshua-s. Ai ishte aq i uritur dhe nuk kishte mundësi të blinte gjë. Ai u lut dhe ja, pas disa hapash, gjeti një dollar. Më pas shkoi dhe bleu në një dyqan ushqimesh dhe bleu një racion makaronash dhe një copë tortë me çokollatë. Kjo ka ndodhur shumë vite më parë kur porcionet ishin shumë të pakta, e megjithatë ky vakt i vogël e kënaqi atë. I bëri shumë përshtypje, sepse kur më tregoi këtë histori shumë vite më vonë, duke parë jetën e tij (me mëshirën e Zotit), munda të shihja se si këto dy gjëra – dollari që gjeti dhe se si ky vakt i thjeshtë plotësoi nevojën e tij – kishte ndikuar në jetën e tij.

Parimi që ne shpesh e neglizhojmë dhe për të cilin lutemi rrallë është—që Zoti të na mbajë edhe me pak sesa të sigurojë më shumë.