Ju jeni përballur me një vendim të rëndësishëm dhe nuk dini cilën rrugë të ndiqni. E lexoni Biblën tuaj, luteni, kërkoni drejtimin e Perëndisë, por nuk duket se gjeni përgjigje. Ndaj thërrisni: “Perëndi, unë po të ndjek Ty. Ku ke shkuar? Ku të shkoj unë tani?”. Kriza me të cilën jeni përballur është si një oqean i madh përpara jush dhe ju e dini që nuk ka asnjë shteg që mund të ndiqni në oqean. Ju ndiheni si një person i verbër që endeni kuturu për të gjetur rrugën.
Izraelitët e kuptuan shumë mirë atë që ju ndjeni. Kur ata u larguan nga Egjipti, duke lënë pas ato vite të dhimbshme në skllavëri, nuk kaloi shumë kohë para se ata të përballeshin me një krizë: Deti i Kuq ishte pikërisht përpara tyre dhe nuk kishte urë për ta kaluar atë. Ju e dini se çfarë ndodhi: Perëndia e ndau Detin e Kuq dhe Moisiu i drejtoi njerëzit përmes tokës së thatë.
Unë kam vënë re një frazë mjaft interesante te Psalmi 77, vargu 19: “Ti e hape rrugën tënde në mes të detit, shtegun tënd në mes të ujërave të mëdha, dhe gjurmët e tua nuk u njohën.”. Është pjesa e fundit e vargut ajo që më preku mua: “Gjurmët e tua nuk u njohën.”
Më thoni, a jeni edhe ju në këtë pikë? Ju duhet të bëni përpara, por nuk i shihni gjurmët e Perëndisë që t’i ndiqni, sikur të ishit të verbër. Në fakt, te Isaia 42, vargu 16, është një premtim shumë i veçantë për ju:
“Do t’i bëj të verbrit të ecin nëpër një rrugë që ata nuk e njihnin dhe do t’i çoj nëpër shtigje të panjohura; do ta ndryshoj para tyre terrin në dritë dhe vendet dredha-dredha në fushë. Këto gjëra do të bëj për ta dhe nuk do t’i braktis.”

Sa siguri madhështore! Për sa kohë që doni të bëni plotësisht vullnetin e Perëndisë, hidhni hapin e radhës me besim, duke pasur sigurinë që Perëndia do t’ju drejtojë siç ka thënë në këtë varg. Ju nuk keni pse të shikoni përpara, por thjesht hidhni hapin e radhës, dhe përgjatë shtigjeve të panjohura, Ai do t’ju drejtojë. Kështu ka premtuar Ai.

A keni qenë në dijeni të hapave që keni hedhur kur keni marrë vendime të rëndësishme?