Pa hequr dorë nga të mbledhurit bashkë tonin, sikurse kanë zakon disa, por të nxisim njeri tjetrin, aq më tepër se e shihni ditën që po afrohet. Hebrenjtë 10:25
Një mik më shkruan. “ Ka kohë që në mendjen time vazhdon të vërtitet një ide, inkurajimi. “ Ai shpjegon më tej, “ Unë jam rritur në një nën kulturë Gjermane, ne lavdëronim njerëzit me fjalët: ‘Jo dhe aq keq!’ Ndaj, nuk më vjen natyrshëm të inkurajoj të tjerët.”
Ndoshta edhe për ty kjo mund të tingëllojë një histori e njohur. Është shumë më e thjeshtë që të vësh në pah gabimet dhe dështimet e të tjerëve, se sa t’i forcosh ata me fjalë pozitive që u shërbejnë si inkurajim.
Unë buzëqesha teksa lexoja fjalët e tij: “Jo keq!” Uau! Kjo supozohet të të bëjë të ndihesh mirë. Nuk është, “shumë mirë!” apo “ punë e shkëlqyer,” por thjesht “jo keq.”
Përse është kaq e vështirë që të inkurajosh? Miku im gjerman thekson se ne jemi viktima e ndoshta edhe të burgosur të kulturës sonë. Disa prej nesh janë rritur në vende ku prindërit nuk u kanë thënë kurrë fëmijëve “të dua,” e as nuk ua kanë treguar këtë me përqafime. Këta fëmijë edhe kur rriten e kanë të vështirë të jenë të dashur. Provoni t’u jepni një përqafim e ata do të ngrijnë në vend. Kështu pra, ajo që kemi vëzhguar dhe që kemi marrë kur kemi qenë fëmijë, duket se luan një rol të rëndësishëm në jetën tonë. Është sikur brenda shpirtit njerëzor të gjendej një rezervuar i vogël lavdërimi , e nëse do të merrnim prej andej sasi të mëdha, do të mbaronim shumë shpejt, e për këtë arsye ne themi vetëm- “ jo aq keq!”
Ka një arsye tjetër, që ndoshta sociologët nuk e vënë re, por ata që studiojnë historinë dhe Biblën arrijnë ta dallojnë shpejt. Zakoni i inkurajimit është kundër natyrës sonë njerëzore, e cila është egoiste. Fakti është se burimi i inkurajimit që gjendet thellë në zemrat tona është një rezervuar i cili rifurnozohet vazhdimisht. Sa më shumë inkurajim që ju të shpërndani, aq me shumë Fryma e Shenjtë do të vendosë në zemrën tuaj.
Ebbe, miku im që është mësuar me fjalën “jo keq” , ka marrë vendimin që të inkurajojë të tjerët. Kur fëmijët e tij të bëjnë diçka të mirë, ata nuk do të dëgjojnë kurrë frazën tipike gjermane “ jo keq”.
Pra, si e kultivojmë zakonin e inkurajimit? Të themi të vërtetën, mësimi i zakoneve të reja nuk është i thjeshtë. Si fillim unë do të sugjeroja që të gjesh rezervuarin e inkurajimit që gjendet thellë në zemrën tënde. Nuk e ke zbuluar kurrë më parë? Mirë, provoje. Filloje me gruan tënde, ( apo me bashkëshortin), me fëmijët e tu, e me anëtarët e tjerë të familjes tënde. Mos u trego i pa sinqertë , por thuaj diçka pozitive, inkurajuese që do të ngrerë të tjerët moralisht. Fillo dhe bëje këtë. Duke e praktikuar bëhet më e thjeshtë, apo jo?
Mirë, pasi e ke bërë këtë në familjen tënde, kërko që të inkurajosh njerëz me të cilët nuk ke ndonjë lidhje shumë të fortë. Këta mund të jenë njerëz me të cilët punon, njerëzit që takon dhe njerëz që ndoshta nuk sillen shumë mirë me ty.
Çfarë ndodh? Kur ti inkurajon të tjerët, ngre edhe veten tënde moralisht, e rezervuari i inkurajimit brenda zemrës tënde fillon të burojë plotësisht.
Zoti u dha udhëzimeve të veçanta Izraelitëve, për të inkurajuar Jozueun, birin e Nunit, sepse ai do ta çonte kombin drejt Kanaanit. Pali i udhëzoi Thesalonikasit me anë të fjalëve që kishte shkruar që ata “të inkurajonin njëri-tjetrin” e sërish “ inkurajoni dhe ndërtoni njëri-tjetrin” ( 1 Thesalonikasit 4:18, 5:11). Tek Hebrenjtë 3:13 na kërkohet që “ të inkurajojmë njëri-tjetrin çdo ditë. “ E vërteta është se ne kemi nevojë për inkurajim. Ka kaq shumë gjëra negative në këtë botë.
Nëse Perëndia na urdhëron që ta bëjmë këtë, është më mirë të nisim ta zhvillojmë këtë zakon. E ndërsa inkurajon të tjerët, do të vësh re se kjo është ngjitëse dhe se njerëzot do të mirëpresin kudo që të shkosh.