Kur jeta duket sikur u ka mbyllur çdo derë, vazhdoni të ecni përpara, të punoni shumë dhe t’i besoni Perëndisë për një diçka të mirë.

Hagai 2:4-9

Bujqësia kërkon punë të palodhur, nga lërimi tek mbjellja dhe deri te korrja. Por kur fermeri shikon një fushë të paploruar, puna fillon në imagjinatën e tij shumë kohë përpara se të mbillet fara e parë. Fermeri duhet të shpresojë për të korra të mira, një korrje me bollëk—dhe kjo shpresë ushqen punën e tij të palodhur edhe pse nuk e di fundin se çfarë do të ndodhë.

Judenjtë që u kthyen në Jeruzalem pas gati 70 vjetësh në mërgim u përballën me një dilemë të ngjashme. Ata gjetën rrënoja aty ku dikur qëndronte tempulli i tyre i bukur dhe rindërtimi i tij dukej e pamundur. Njerëzit kishin nevojë për shpresë për të riaktivizuar imagjinatën e tyre për punën e vështirë që i priste.

“Unë jam me ju,” tha Perëndia, duke u dhënë atyre shpresën e pranisë dhe fuqisë së Tij. Ai “e zgjoi frymën” e udhëheqësve të Izraelit, Zorobabelit dhe Jozueut, dhe bëri të njëjtën gjë për popullin (Hagai 1:13-15). Pastaj Ai u dha një fjalë për pritjen – duke thënë se gjërat do të ndryshonin “pas pak”. Që ta shihnin lavdinë që po vinte, Perëndia u tha të merrnin guxim dhe të punonin. Pastaj Ai premtoi: “Lavdia e këtij tempulli të fundit do të jetë më e madhe nga ajo e të mëparshmit,… dhe në këtë vend unë do të sjell paqen” (Hagai 2:4-9).

Kur shpresat tona për të ardhmen veniten, le të kujtojmë se plani i Perëndisë për ta bërë “lavdinë e fundit” më të madhe vlen edhe për ne. Ai i shpengon të gjitha gjërat – madje edhe ato që duken të pashpengueshme. Kështu që  le të marrim guxim dhe të vazhdojmë të punojmë.