Ke larguar nga unë miqtë dhe të njohurit e mi; miku im më i ngushtë është errësira. Psalmi 88:18

Ditët e errëta të Dhjetorit mund të jenë një katalizator për të nxjerrë në sipërfaqe të gjitha mendimet negative që kanë zier në ibrikun e lodhjes fizike dhe dëshpërimit. Nuk mund të mos mendoj për tre  personat që  kam takuar dhe që janë sfiduar me demonin e depresionit në të njëjtën  kohë.

Njëri prej tyre, ka qenë një muzikant i respektuar dhe lider i Krishterë, kompozitori i disa himneve dhe këngëve, ai ka pasur një numër shfaqjesh teatrale të realizuara që mund të krahasoheshin me vitet e jetës së tij dhe ky njeri përfundoi duke e izoluar veten e tij në zyrën e një kishe përgjatë Krishtlindjes, ai i dha fund jetës së tij me një plumb në kokë.  

Në të njëjtën kohë një kirurg zemre e  pediatër shumë i njohur, një ndër më të mirët në botë, duke mos mundur që të dalë prej depresionit, vrau veten. Ky doktor  me një talent brilant, kishte kryer 830 operime mbi fëmijët në 18 muaj, me një përqindje mortaliteti prej vetëm 2 %. Ai ka qenë pjesë e dokumentarëve televizivë dhe admirohej prej pacientëve të tij. Ai ishte 45 vjeç.

Personi i tretë i kësaj trilogjie të errët  është një mikesha  ime e vjetër, gjithashtu doktoreshë, një kardiologe që ka shpenzuar jetën e saj,duke ndihmuar njerëzit bashkë me bashkëshortin e saj, i cili është kirurg. Të dy kanë shërbyer si mjek misionarë.

Personi i tretë që përmenda është duke u rikuperuar, por depresioni për dy të parët rezultoi fatal. Sa herë që bota,( për të mos folur pastaj për familjen dhe miqtë e afërt,) përballet me mungesën e prezencës të individëve kaq të mrekullueshëm, ndihet një humbje kolektive. Ne nxjerrim ligje për të mbrojtur njerëzit. Ne monitorojmë ujin që pimë, ushqimin tonë dhe kufijtë e shtetit tonë për t’u siguruar, por as ligjet e as kufijtë, nuk mund të na shpëtojnë nga demoni i errët i depresionit.

Njerëz të moshuar, shëndeti i të cilëve ka degraduar dhe që kanë shumë pak pritshmëri për të ardhmen, janë ata që vuajnë më shumë nga depresioni.  E megjithatë sot duket se nuk vuajnë vetëm të moshuarit , por edhe ata që janë në moshën e mesme, e që kanë fituar sukses dhe  janë të rëndësishëm për shoqërinë.

Përse ndodh kjo? E çfarë mund të bëhet për ta parandaluar? Askush nuk mund të përgjigjet për këtë në vetëm dy minuta. Depresioni është kompleks. Nuk vjen sepse nuk je mjaftueshëm një person frymëror, apo sepse nuk  arrin të kuptosh qëllimin e Perëndisë dhe planin e Tij për jetën tënde. Të Krishterët mund të vuajnë nga depresioni, po ashtu siç vuajnë edhe jo-besimtarët, edhe pse kam besim se ka mjaftueshëm burime për një besimtar për ta ndihmuar atë që të mbijetojë, në një moment kur të gjithë të tjerët do të ishin dorëzuar.

Çdo njeri është një përbërje emocionale, fizike dhe frymërore.  Ka raste kur depresioni vjen si shkak i mungesës së balancave kimike në tru-  për këtë një person nuk është më shumë përgjegjës se sa do të ishte në rastin kur do t’i duhej të vendoste syze, apo të kryente një operacion sepse një nga valvulet e zemrës nuk po punon siç duhet.

Por depresioni ndikon  mënyrën tënde të menduarit, ti nis të vesh në dyshim nëse ajo që ke ditur deri më tani është e vërtetë apo jo, nis të shohësh errësirën në vend të dritës, e të jetosh duke pasur gjithmonë një humor të keq, që të shtyp të gjitha ndjesitë pozitive.

T’i thuash dikujt “ dil prej kësaj gjëje” është po aq pa kuptim, sa t’i thuash dikujt që po mbytet të notojë. Po mendoj për gruan që hapi zemrën e saj dhe me lotët që i rridhnin faqeve tha” Zoti e di se sa shumë dua të dal prej kësaj gjendje, sikur vetëm të dija se si mund ta bëj këtë!”

Të jesh pranë një individi që është duke u përballur me depresionin dhe ta rrethosh atë me mirëkuptim, me dhembshuri dhe me fuqi, është një fillim që e ndihmon atë të ndërtojë lidhje me botën jashtë dhe të rikuperojë shëndetin fizik dhe të ketë një mendje të shëndoshë.

Të injorosh ata që janë të lënduar, apo të tallesh me problemin, veçse do ta bëj me keq personin që ke pranë. Perëndia nuk është indiferent ndaj atyre që vuajnë, pavarësisht nëse ky njeri që vuan është një kirurg i shkëlqyer, një mësues i talentuar apo një intelektual, një gjysh me flokë të zbardhur që ka punuar në një punë të qëndrueshme për shumë vite, shëndeti i të cilit ka rënë dhe ekuilibri mendor i të cilit është goditur.

Patjetër që ka ndihmë dhe ka shpresë për ata që po kalojnë depresionin. Edhe pse rruga për t’u kthyer mund të jetë e dhimbshme dhe e gjatë, ka patjetër një mënyrë për të dalë prej errësirës.