Dhe Jezusi ia zgjati menjëherë dorën, e zuri dhe i tha: “O njeri besimpak, pse dyshove?” Mateu14:31

Evangjelisti anglez George Whitefield, njëherë pyeti një minator qymyrguri që punonte në një minierë në Cornwall në Angli, se çfarë besonte. Minatori u përgjigj “Oh,unë besoj në atë çfarë beson edhe kisha ime.” Atëherë Whitefield pyeti, “ E në çfarë beson kisha jote?”  Ai u përgjigj “Epo,kisha ime beson në atë që besoj edhe unë.” Pak i frustruar George pyeti për herë të tretë, “Ku besoni, ti dhe kisha jote?” “ Ne besojmë në të njëjtën  gjë,” u përgjigj burri. ( Marrë nga George Sweetin në rubrikën Kush e Tha Këtë?( Chicago: Moody Press, 1995), fq.188)

Mirë. Nëse ti nuk e di se ku je duke shkuar, si mund ta kuptosh momentin që ke mbërritur në destinacion? A.W. Tozer insiston se besimi është një udhëtim- jo një pikë mbërritje. Për disa , të vërtetat frymore marrin formë shumë shpejt. Ata e shohin veten e tyre ashtu siç janë- në nevojë për Zotin dhe të humbur pa të; e premtimi i Jezu Krishtit, i cili tha ”Unë jam udha, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje.” ( Gjoni 14:6) bëhet për ta një rrugë drejt sigurisë së jetës- një  urë që ata e kalojnë menjëherë. Por për shumë të tjerë ky udhëtim nga dëshpërimi drejt besimit, nuk është kaq e thjeshtë.

Në të vërtetë  Jezusi mësoi se kishte një çmim për t’u paguar që vinte bashkë me besimin, e dikush që nuk është i gatshëm për ta marrë parasysh këtë  kosto, është më mirë që mos t’i bashkohet ushtrisë së pelegrinëve që ecin me anë të besimit, e jo më anë të sigurisë tek ato që shohin.  Luka na ka shkruar mbi mënyrën sesi Jezusi tregoi historinë një burri që dëshironte të ndërtonte një kullë. Ai pyeti : Kush nga ju, pra, kur do të ndërtojë një kullë, nuk ulet më parë të llogaritë shpenzimet, për të parë nëse ka mjaftueshëm për ta mbaruar? Që atëherë, kur t`i ketë hedhur themelet e të mos mundë ta përfundojë, të gjithë ata që e shohin, të mos fillojnë e të tallen, duke thënë: “Ky njeri filloi të ndërtojë e nuk mundi ta përfundojë”.  ( Luka 14:28-30)

Në atë kohë, shumë turma ishin duke e ndjekur Jezusin, e duke përqafuar mësimet e Tij, ata po bërtisnin nga mahnitja prej  bukës dhe peshkut që Ai kishte siguruar.

Ai i mësoi, se ka një kosto për ata që e ndjekin. A po i dekurajonte Jezusi njerëzit që ata mos ta ndiqnin më? Apo ai ishte duke thënë, “ Shihni, kjo është ajo çfarë kërkoj prej jush, e nëse ju nuk jeni gati që të merrni kryqin tuaj e të më ndiqni, mos flisni më kot e të mendoni se keni bërë paqe me Perëndinë.”

Në rregull, thoni ju, a është kjo e vërtetë edhe sot? Për shumë njerëz sot ky është një çmim që lidhet me besimin në Zot.  Të bëhesh i Krishterë është si të firmosësh dënimin tënd me vdekje. Në rastet e  tjera jeta jote nuk është në rrezik, por për shembull,  rritja jote në detyrë në kompaninë ku punon kërcënohet. Ti nuk je i sigurt nëse shefat e korporatës do  të vlerësonin dikë që nuk mund t’u bindet rregullave.

Libri i Zanafillës na tregon ne për natën kur Jakobi po përleshej me Zotin dhe po bërtiste “ Nuk do të lë të shkosh deri sa të më japësh bekimin tënd.”  Atë natë Perëndia e preku atë dhe i ndryshoi emrin.

Mbi një pemë që gjendet në  Qendrën e Konferencave të Krishtera Forest Home, ka një mbishkrim prej metali që tregon se në këtë vend,  një djalë i ri, i njohur prej miqve të tij si Billy Franklin i dha fund  dyshimeve të tij dhe bëri një përkushtim për të ndjekur Jezus Krishtin, pa u rezervuar.  Me shumë mundësi që ju këtë njeri e njihni me emrin Billy Graham.

Për ta mbyllur, dua të ndaj me ju një mendim të fundit mbi këtë çështje. Perëndia është i durueshëm, nuk dëshiron që askush të humbasë, por Ai do që të gjithë të vijnë në jetë.  Është në rregull që të kërkoni për të vërtetën, për të kuptuar se cilat janë kushtet dhe kriteret mbi të cilat ti i dorëzon veten tënde mëshirës së Perëndisë, por sapo bindesh  plotësisht për të vërtetën, e je plotësisht i bindur se Jezusi vdiq për mëkatet e tua, e se Ai u varros dhe u ngrit sërish të tretën ditë, dhe ende refuzon që të nisësh udhëtimin e besimit, ti kthehesh sërish në errësirë  në vend që të ecësh pas dritës. E ky, miku im është një rrezik që nuk ofron as shpresë e as ndihmë.  Besimi nuk është të ecësh humbazi nëpër errësirë, por të ecësh drejt dritës.