Dashuria dhe dhembshuria e Zotit për ne janë të pafundme.

Vajtimet 3:21-23

Kur mbyllet një vit është e natyrshme që ta konsiderojmë si fundin e diçkaje. Por çdo fund është edhe një fillim; është çështje perspektive. Dhe ndërsa është e shëndetshme të reflektojmë për vitin që sapo mbyllëm, është e rëndësishme të përqafojmë çdo ditë që Perëndia na jep dhe t’i qasemi asaj me çiltërsi, mirënjohje dhe shpresë. Me ndihmën e Tij, mund të jemi si lulja e mimozës – e para lule që lulëzon pas  dimrit të gjatë.

Floku i borës është simbol i qëndrueshmërisë—dhe pasazhi i sotëm trajton pikërisht këtë temë. Autori, Jeremia, vajton shkatërrimin e Jeruzalemit dhe shkretimin e popullit të tij. Por ai shpreh edhe një konstatim të thellë: “Këtë dua ta sjell në mëndje dhe prandaj dua të shpresoj.Është një hir i Zotit që nuk jemi shkatërruar plotësisht, sepse mëshirat e tij nuk janë mbaruar plotësisht.Përtëriten çdo mëngjes; e madhe është besnikeria jote.”

Edhe ne, si Jeremia, vajtojmë kur përballemi me shkretim, pasiguri dhe thyerje. Sfidat e jetës mund të na mposhtin. Megjithatë, në mes të stuhisë, le të kujtojmë se shpresa nuk humbet. Ajo është e rrënjosur fort në karakterin e Perëndisë tonë të pandryshueshëm.

Bora e parë lajmëron fillimin  një sezoni të ri dhe një ftesë për të qëndruar në besnikërinë e Zotit. Dashamirësia e tij nuk dështon kurrë dhe dhembshuria e Tij është e pafundme.