“Do ta varësh velin në kapëset; dhe aty, në anën e brendshme të velit, do të futësh Arkën e Dëshmisë; veli do t’ju shërbejë si ndarës midis vendit të shenjtë dhe vendit shumë të shenjtë.”-Eksodi 26:33

Ka shumë gjëra për të cilat mund të flasim te Eksodi, kapitulli 26, dhe sipas të cilave mund të lutemi. Kur e lexojmë këtë kapitull, në të gjejmë udhëzime për tabernakullin, se si do të ishte dhe se si do të ndërtohej. Dhe nëse do ta lexonim vetëm në sipërfaqe, do të mendonim: “Çfarë do të thotë kjo? Pse është kaq e rëndësishme kjo? Dhe çfarë duhet të bëj unë me jetën time?”. Por më pas kuptojmë që çdo detaj këtu është specifik sepse çdo detaj këtu është i rëndësishëm. Perëndia Vetë është i përsosur në shenjtërinë e Tij dhe dallon për faktin që është pa mëkat. Pra, vargu 33 thotë se veli do të ndante vendin e shenjtë dhe vendin shumë të shenjtë. Ky ishte vendi ku lavdia e Perëndisë do të banonte mes popullit të Tij, por prapë do të kishte një ndarje nga Perëndia në shenjtërinë e Tij. Këtu na jepet një përshkrim i qartë që njeriu nuk mund të vijë në praninë e Perëndisë që është i shenjtë sepse burrat dhe gratë nuk janë të shenjtë. Pra, ka një ndarje këtu, një ndarje që ka ndikuar te secili nga ne.

Kjo tablo e ndarjes dhe e velit është e qartë në jetën e gjithsecilit. Të gjithë ne kemi mëkatuar kundër Perëndisë, nuk e arrijmë dot lavdinë e Zotit. Romakëve 3:23 thotë: “nuk e arrijnë dot lavdinë e Perëndisë”. Por te ungjijtë lexojmë për vdekjen e Jezusit në kryq, për atë që ndodhi në çastin që Ai vdiq. Perdja ose veli në tempull u nda në mes. Dhe kur Jezusit, Perëndia plotësisht njeri dhe plotësisht Perëndi, plotësisht i përsosur, plotësisht i shenjtë, kur Ai vdiq në kryq për të paguar çmimin e mëkateve tona, rruga për të hyrë në praninë e Perëndisë u bë e lirë, me qëllim që të njohim Shumë të Shenjtin, që të jemi me Të dhe të kemi bashkësi me Të, jo bazuar te merita jonë, apo veprat tona, apo mirësia jonë, por bazuar te sakrifica e Jezusit në kryq për ne, bazuar te dashuria e Tij, te hiri i Tij, te mëshira e Tij. Madje unë dhe ju mund të lutemi dhe të mos humbasim realitetin e lavdishëm të asaj se çfarë bëjmë kur jemi duke u lutur. Ne jemi në bashkësi me Perëndinë Shumë të Shenjtë.

Perëndi, edhe ndërsa e them këtë, lutem për njerëzit që si unë mahniten nga ky realitet që po përjetojmë tani. Nuk është ndonjë lloj rituali fetar ku themi disa fjalë. Perëndi, le të na mbërthejë ky realitet sa herë që jemi në bashkësi me Ty, me më të Shenjtin.

Ati ynë që je në qiell, u shenjtëroftë emri Yt. Emri yt është i Shenjti. Ne të lavdërojmë, Perëndi. Ne të lavdërojmë që e quan Veten Ati ynë, madje miku ynë në të njëjtën kohë. Perëndi, Ati dhe Miku ynë, ne lutemi që të na ndihmosh të mos e marrim të mirëqenë praninë Tënde dhe që të mos e harrojmë mahnitjen e asaj se çfarë do të thotë të jesh në praninë Tënde, se çfarë do të thotë të kesh bashkësi me Ty, se çfarë do të thotë të flasësh me Ty, se çfarë do të thotë të dëgjosh prej Teje. Jezus, ne të lavdërojmë për bashkësinë me Perëndinë, Atin. Të falënderojmë që e ndave velin, që perdja u nda në mes dhe që ne mund të njohim Shumë të Shenjtin. Ne mund të jetojmë duke njohur, duke pasur një marrëdhënie dhe duke e dashur Perëndinë Shumë të Shenjtë. E gjithë lavdia është për emrin Tënd. Na ndihmo të përfitojmë plotësisht nga kjo dhe na ndihmo t’i drejtojmë të tjerët te ky realitet. Në emrin e Jezusit ne lutemi. Lutemi në emrin e Atij që vdiq me qëllim që ky vel të grisej. Në emrin e Tij ne lutemi, amen.