Në Jezusin, ne kemi akses në praninë e Atit dhe besimin se Ai i dëgjon lutjet tona.Hebrenjve 7:11-28
Lutja është një privilegj vërtet i jashtëzakonshëm dhe duhet të jemi të kujdesshëm ti japim rëndësinë e duhur. A keni ndalur ndonjëherë për të menduar përse një Perëndi i shenjtë do të pranonte të dëgjonte kërkesat tona, e lëre më t’u përgjigjej atyre? Zoti është aq i përsosur sa që shenja më e vogël e mëkatit është e patoluerueshme në praninë e Tij. Qëniet njerëzore, nga ana tjetër, janë mëkatarë. Megjithatë, Perëndia dëshiron të komunikojë me ne, kështu që Ai bëri një mënyrë që kjo të jetë e mundur.
Përpara vdekjes dhe ringjalljes së Jezusit, priftërinjtë ofronin vazhdimisht flijime për të mbuluar shkeljet e njerëzve. Megjithatë, gjaku i kafshëve nuk e zhduku kurrë mëkatin përgjithmonë. Kështu që Perëndia dërgoi Birin e Tij që të ishte sakrifica shlyese e përsosur “një herë përgjithmonë” për këdo që beson te Shpëtimtari (Hebrenjve 7:27). Për shkak se Jezus Krishti pagoi të gjithë borxhin tonë të mëkatit me gjakun e Tij të çmuar, ne mund të hyjmë në praninë e shenjtë të Perëndisë.
Mos e marrim për të mirëqënë faktin që mund të flasësh me Zotin. Si të falur nga mëkatet, jemi të mirëpritur t’i afrohemi Atit në lutje, sepse Biri i Tij është kryeprifti ynë i përhershëm, i cili na mbulon me velin e drejtësisë së Tij.