Është e çmueshme në sytë e Zotit vdekja e të shenjtëve të tij.  (Psalmi 116:15)

Me kancerin që po i konsumonte mushkëritë dhe kockat e tij, David Prueit, në atë kohë 42 vjeç, humbi shpresën se jeta do të kishte ndonjëherë vlerë të jetohej. Një ditë rrjedha e jetës së tij ndryshoi, pasi kishte pirë një grusht me ilaçe. Ai kishte vendosur  të vriste veten.

Brenda disa minutash ai ra në gjumë. Gruaja e tij, Linda shihte ulje ngritjet e kraharorit të tij duke menduar se do të humbiste vetëdijen, pastaj do të ndalonte së marri frymë. Por nuk shkoi

kështu. Për tre ditë ai ishte në një gjendje gjumi, ku ishte gjysmë i vetëdijshëm. Pastaj papritur ai u zgjua. “Çfarë ndodhi?” e pyeti ai Lindën, duke shtuar: “Pse nuk kam vdekur?”

Davidi, një ish-sharrëxhi, ishte shumë i fortë për të vdekur nga një grusht ilaçesh. Ai i tha gruas së tij se ndërsa ishte i pavetëdijshëm ai kishte qenë në prezencën e Perëndisë dhe Perëndia i kishte thënë atij: “Kjo nuk është mënyra për të shkuar në parajsë.” Si e kuptoni ju dëshminë e dikujt që thotë: “Zoti më tha këtë!”?

A po thoshte Zoti: “Të marrësh çështjet e jetës dhe vdekjes në duart e tua nuk është mënyra për të shkuar në parajsë sepse unë kam një vullnet për sa i takon kohës dhe mënyrës se si do të vish në shtëpi”? Duket sikur ishte ky mesazhi. Për një gjë mund të jeni të sigurt. Vdekja nuk është një çështje e indiferencës me Perëndinë. Psalmisti shkroi: “Është e çmueshme në sytë e Zotit vdekja e të shenjtëve të tij.” (Psalmi 116:15).

Vetëvrasja është si  të thuash: “Zot, hiri yt nuk më mjafton, forca jote nuk është e mjaftueshme, dhe mëshira jote nuk mjafton që të duroj kohët e vështira duke pritur për kohën tënde.”

A mjafton hiri i Perëndisë vetëm për kohët e mira, kur jeni të shëndetshëm dhe nuk keni nevoja që ju shqetësojnë? Apo mjafton që të ecë me ju në kohë të vështira dhe t’ju çojë përmes luginash në dritën e prezencës së Tij?  para të premtes në orën 10-të”? Sigurisht, kështu do të ndodSupozoni se kishit një takim me mbretëreshën Elizabet, dhe keni shkuar në Londër, plot pritshmëri dhe emocione. Takimi juaj ishte të premten në orën 10 të mëngjesit, por ju nuk mund të prisnit. Kështu që, të martën ju shkuat në portat e pallatit mbretëror dhe i valëvitët ftesën rojës, duke mbuluar datën me gisht, shkoni pas tij  të  takoni mbretëreshën. Ajo do t’ju shihte dhe do t’ju thoshte: “Nuk ju prisja. Ju nuk duhet të vinit. Sigurisht,  kështu do të ndodhte  edhe me Atin tonë në qiell.

Libri i Hebrenjve në Testamentin e Ri flet për vdekjen si një takim që do të kemi, si diçka që ka një kohë të caktuar dhe që është plotësisht në duart e Perëndisë.

Marrja e gjërave në duart tuaja është në kundërshtim me atë që do Perëndia. Është si të thuash: “Jam i aftë të marr vendime për veten pavarësisht se si është vullneti yt.” Perëndia nuk është mospërfillës ndaj dhimbjes tuaj, vetmisë apo vuajtjeve. Kur Jezusi u kryqëzua nga duart e ushtarëve romakë, shumë mirë Ai mund të tundohej të thoshte: “Pse duhet t’i duroj të gjitha këto? Mjaft kam vuajtur,” dhe të thërriste engjëjt e Tij për ta çliruar. Por në vend të kësaj, Ai duroi poshtërimin dhe dhimbjet duke zgjedhur të triumfonte mbi to që ne të kuptojmë se Ai e di dhe na kupton kur edhe ne jemi duke kaluar vështirësi.

Mendoj se David Pruiett e kishte kuptuar mirë: nuk ishte mënyra për të shkuar në parajsë. Koha jonë është në duart e Tij, dhe në kohën e Tij Ai do të na çojë në lavdinë e prezencës së Tij kështu që ne mund të gëzohemi pa frikë. Koha e Tij është gjithmonë më e mira. Mos e harroni këtë.