Në rast se ti do të merrje parasysh fajet, o Zot, kush mund të rezistonte, o Zot? Por te ti ka falje, me qëllim që të kenë frikë prej teje. ( Psalmi 130:3-4)

“Një njeri duhet t’i falë armiqtë e tij” ka thënë Sigmund Freud, “ por jo më parë se ata të jenë varur” . Çfarë mirësie!  Gjithkush që ndjek këtë sjellje, duhet të shpresojë që të mos ketë asnjëherë armiq, sepse ai që nuk mund të falë, djeg atë urë mbi të cilën ndonjë ditë më siguri do i duhet të ecë edhe vetë.

Disa gjëra janë të vështira, mbase të pamundura për t’u falur pa ndihmën e Perëndisë, por ndihma e Tij është e gatshme për ne. A  ke menduar ndonjëherë se cilat do të kishin qenë pasojat nëse Perëndia do të ishte sjellë  kështu me ne? Njësoj si Freud ne mendojmë, “ Unë nuk do ta fal asnjëherë këtë njeri, për të gjithë jetën!”  E kemi seriozisht atë që themi. Kjo është arsyeja se përse disa njerëz ndjejnë se Perëndia nuk mund t’i falë kurrë. Ata janë të bindur se Perëndia na trajton njësoj si ne trajtojmë njëri-tjetrin.

Si mendon? A e bën Ai këtë? A kishte të drejtë psalmisti kur shkroi “Në rast se ti do të merrje parasysh fajet, o Zot, kush mund të rezistonte?  Por te ti ka falje, me qëllim që të kenë frikë prej teje” ( Psalmi 130:3-4). A mund të falë Zoti gjithçka? A ka ndonjë mëkat për të cilin Ai mund të thotë, “ Unë nuk do të fal asnjëherë këtë”?

Për ta diskutuar këtë çështje, le të shohim të tre fjalët që merren me nivelet e ndryshme të keqbërjes.  Në Dhiatën e Vjetër, u përdorën fjalë të ndryshme për të përshkruar dështimin e njeriut. Fjala e parë, “ shkelje,” ishte një fjalë e cila kishte të bënte me qëllimin për të bërë keq.

Akti i keqbërjes zakonisht ishte i paramenduar. Një person kishte bërë diçka- ky mund të ishte një hajdut, një vrasës, një njeri që kishte kryer marrëdhënie seksuale me gruan e dikujt tjetër, e madje mund të ishte edhe dikush që kishte vjedhur  një frut në treg- fjala do të thoshte rebelim kundër autoritetit. Një refuzim për të qëndruar brenda kufijve të asaj çfarë është e drejtë.  Kjo është sjellja që ka mëkati. Është një reflektim i një keqbërje të paramenduar kur njeriu e di mirë atë që po bën.

Fjala e dytë, “padrejtësi,” i referohet vetë  aktit të mëkatit. Kuptimi kryesor i fjalës  sugjeron se diçka është spërdredhur, shtrembëruar apo se  nuk është e vërtetë. Kjo fjalë përshkruan diçka që ishte në kundërshtim me atë çfarë ishte e drejtë. Sjellje që janë të gabuara dalin në pah gjatë akteve të keqbërjes. Çdo padrejtësi, çdo vepër mëkati, nis me një mendim dhe ky mendim trupëzohet në një veprim të cilin personi përpiqet ta justifikojë.

Fjala e tretë, “mëkati,” është ajo fjalë që është përdorur në Dhiatën e Vjetër, e kjo fjalë kishte kuptimin “ të mos arrish të qëllosh në shenjë” njësoj si një shigjetë  e cila nuk  arrin destinacionin e saj. Kjo fjalë do të thoshte “ të devijoje nga rruga e duhur,”  njësoj siç ndodh me një person kur ai haset me një degëzim në rrugë. Ai heziton dhe është i pasigurt nëse do që ta  ndjekë këtë rrugë apo jo dhe më pas ecën në të.  Ky mund të jetë një gabim i pafajshëm, por nuk ka justifikim që ai zgjodhi të shkojë në rrugën e gabuar.

A e mbani mend se si Davidi, në një moment dobësie, ju dorëzua mishit? Vetëm sepse ishte mbret dhe shumë i fuqishëm, ai e justifikoi keqbërjen e tij dhe mori Bathshebën, ndërkohë që ajo ishte gruaja e një burri tjetër.  Davidi përdori këto tre fjalë për të përshkruar atë çfarë kishte bërë “ shkelje, padrejtësi dhe mëkat!

Ai pranoi hapur dhe sinqerisht se kishte dështuar moralisht, ndaj kërkoi dhe gjeti faljen e Perëndisë.

A ka ndonjë mëkat që Perëndia nuk do ta falë? Davidi ishte fajtor për një vrasje, për shkelje të kurorës, për abuzim me autoritetin që i ishte dhënë, e megjithatë Perëndia e fali.

Ashtu siç Davidi vetë tha, “Sepse ti, o Zot, je i mirë dhe i gatshëm të falësh, dhe tregon mirësi të madhe ndaj gjithë atyre që të kërkojnë” ( Psalmi 86:5).  Faleminderit Perëndisë që Ai është më i dhembshur se ne për të falur.  Mendo mbi këtë.