Përgjatë Dhiatës së Vjetër, Bibla flet për besnikërinë e Zotit ndaj popullit të Izraelit. Ishte gjithmonë besimi në Zot, jo thjesht të qenit hebre, ai që në fund shpëtoi këdo. Të pretendosh se të gjithë njerëzit hebrenj kishin besim te Zoti do të ishte si të pohosh se të gjithë ata që shkojnë në kishë sot janë të rilindur. Natyrisht, shpëtimi nuk varet as nga përkatësia jonë etnike dhe as nga pjesëmarrja në kishë. Marrëdhënia jonë me Perëndinë është çështje e zemrës.

Kur judenjtë i ngurtësuan zemrat e tyre dhe e hodhën poshtë Mesian, çfarë bëri Perëndia? Ai e përdori refuzimin e tyre për t’i sjellë johebrenjtë në shpëtim dhe për ta bërë popullin e Tij ziliqar, që ata të mund të ktheheshin tek Mesia i tyre (shih v. 11). Perëndia e përdori refuzimin e Jezusit nga Izraeli si një mjet hiri – jo vetëm për të mirën e tyre, por për të mirën e johebrenjve.

E shihni, Perëndia ynë i mahnitshëm është Perëndia i hirit. Si judenjtë ashtu edhe johebrenjtë mund të shpëtohen vetëm me mëshirën e Tij nëpërmjet sakrificës së Zotit Jezu Krisht. Shpëtimi bazohet vetëm në meritat e Jezu Krishtit dhe në sakrificën e Tij shlyese në kryq. Prandaj, asnjëri prej nesh nuk ka vend për t’u mburrur ose për t’u ndier superior ndaj tjetrit. Përveç Krishtit, të gjithë ne jemi mëkatarë që meritojmë ferrin.

Toka ndodhet  në këmbët e kryqit. Ky është Ungjilli. Ky është besimi i krishterë. Dera është e hapur për të gjithë ata që do të pendohen, pavarësisht se kush janë apo çfarë prejardhjeje mund të kenë. Asnjë mëkatar nuk është përtej aftësisë së Krishtit për t’a shpenguar. Ky është me të vërtetë një lajm i mirë.

Lutemi: Zot, ne të gjithë jemi krijesa që meritojmë zemërim, e megjithatë Ti tregon mëshirë—madje mëshirë të re çdo mëngjes. Faleminderit për hirin Tënd. Faleminderit që më bëre fëmijën tënd. Lutem në emër të Jezusit. Amin.

“Sepse Perëndia i mbylli të gjithë në padëgjesë, që të ketë mëshirë për të gjithë.” (Romakëve 11:32).